به گزارش ایرنا،‌ سالهاست در آرزوی رسیدن به جام جهانی، چشم انتظار دیدارهای مقدماتی قاره پهناورمی‌نشینیم و بعد از رسیدن فصل مقدماتی تمام ادعاها آغاز و بازیهای همیشگی شروع می‌شود.

تیم ملی به میادین فوتبال وارد می‌شود وچند تساوی، شكست وكمی هم پیروزی كه درنهایت با هزار اما و اگر، پشت درهای جام جهانی می مانیم.

تیم ملی فوتبال ایران باهزاران مشتاقی كه همیشه نام یاردوازدهم را باخودیدك می كشد ودر نهایت، وداع با مسابقات معتبری چون جام جهانی را دارد.

خیلی‌ها با هزاران حرف و حدیث بر روی نیمكت این تیم نشستند و وعده و وعیدهای گوناگونی را به مردم دادند كه مطمئن باشید ما هم در جام جهانی هستیم .

باید گفت این روند سالهاست كه طی می‌شود و این عملكرد را از مربیان وطنی و غیر وطنی شاهد بودیم، انگار جای نمودار چهار ساله باید دهه‌ها به انتظار جام جهانی بنشینیم.

زمانی كه 'كارلوس كی روش' سكان تیم ملی ایران را دردست گرفت همگان تصویرزیبای حضور در جام جهانی 2014 برزیل را در اذهان خود متصور شدند.

كی روش كه آمده بود تغییری در فوتبال، تاكتیك و طرز تفكر حرفه ای بازیكنان ما ایجاد كند، در چرخه فوتبال ما گیر افتاده و خودش به نوعی به همان مربیان پیشین تیم ملی تبدیل شده است.

'افشین قطبی'، 'علی دایی' و نامهای دیگر خواسته بودند تا تیم ملی به جام جهانی برود، اما این اتفاق به ندرت در كشور ما رخ داده و این بار با كی روش همه سبك فوتبالمان را می ‌سنجیم.

اكنون درمرحله مقدماتی رقابتهای جام جهانی تیم ملی فوتبال كشورمان باتیم های همچون ازبكستان، قطر، لبنان و كره جنوبی همگروه شده است.

این همگروهی را ابتدا به فال نیك گرفتیم كه این قرعه ساده است و اینكه ما به راحتی به جام جهانی خواهیم رفت.

بازیكنان در چند دوره انتخاب شدند تمرین كردند، خط خوردند و دوباره آمدند و رفتن‌ها و وعده‌های مربیان تیم ملی فوتبال ایران هنوز ادامه دارد.

بازی تداركاتی اخیر با آلبانی كه با شكست تیم ایران همراه بود نتوانست ضعف‌های ما را برطرف كند.

بعد از این دیدار ایرانی ها به مهمانی ازبك ها رفتند و در یك بازی نه چندان جذاب ودرثانیه های پایانی توانستند تیم حریف را شكست دهند.

دیداربعدی مقابل یك تیم عربی بود كه با حضور100هزار تماشاگر در دیگر بازیها متمایز می كرد و میلیونها تن نیز در پای گیرنده های خود انتظار پیروزی این تیم را می كشیدند.

دیدار كه آغاز شد همگان انتظار چند گل را از ایران را داشتند اما تیم ملی نیمه اول را با معدود حملات و با یك بازی در میانه میدان به پایان برد.

تیم ملی كشورمان نیمه دوم را به گونه ای دیگر آغاز كردوبا ورود'اشكان دژاگه'و'محمد رضا خلعتبری' قصد هجوم بیشتری را داشت اما تیم همان تیم سابق است و قطری ها هم همان آدم های وقت تلف كن و بی تكنیك.

بازیكنان ما با همان تاكتیك، سانتر از جناحین به دروازه قطری ها را در برنامه خود داشتند كه هیچ توفیقی حاصل نشد و 94 دقیقه فوتبالدوستان ایرانی را مغبون كرد.

متاسفانه تاكتیك تغییر نكرد و حریف با دفاع همه جانبه راه را بر مهاجمان بست كه البته بخت یار تیم ملی بود كه قطری ها به گل نرسیدند.

بازیكنانی كه فقط اسم داشتند ودرلیگ ایران میلیونها تومان به دست می آورند وتنها سانترازجناحین را آموخته و هیچ خلاقیتی را از خود نشان ندادند.البته از بازی اشكان دژاگه و علی كریمی نباید صرف نظر كرد زیرا این دو یك سرو گردن از سایرین بالاتر نشان دادند.

اما این را خوب می دانیم كه با این تیم اگر به جام جهانی نرویم بهتر است، زیرا در آنجا تبدیل به زنگ تفریح تیم های بزرگ و پر تاكتیك جهان خواهیم شد.

این تیم كه توان شكست دادن قطر را در تهران ندارد رویای جام جهانی محال است زیرا كوران مسابقات جام جهانی جای ادعا و فرصت سوزی نیست.

تهرام/7261/1348